the little knife's story

Μια φορά κι έναν καιρό, στο συρτάρι μιας κουζίνας, μέσα στην θήκη για τα μαχαιροπήρουνα, ζούσε ένα μικρό μαχαίρι με μια κοφτερή λεπίδα. Όσο μεγάλωνε τόσο πιο κοφτερή γινόταν η λεπίδα του. Ήταν το πιο κοφτερό από όλα τα μαχαίρια που ζούσαν στα συρτάρια της κουζίνας. Μπορούσε να κόψει τα πάντα. Η γυναικά που έμενε σ’αυτήν την κουζίνα έκοβε κάθε μέρα το ψωμί και ήταν το μαχαίρι που χρησιμοποιούσε για την προετοιμασία των γευμάτων. Και ο σύζυγός της, αυτόν έπαιρνε για να κάνει κάποιες μικροδουλειές στο σπίτι. Ακόμα και για τα αγόρια, αυτός ήταν το αγαπημένο τους μαχαίρι. Τρύπωναν κρυφά στην κουζίνα, το έπαιρνα από το συρτάρι και έτρεχα στο σπιτάκι του δέντρου να φτιάξουν τόξα, βέλη και διαφορές κατασκευές.

Ακόμα και τα μαχαίρια μαγειρέματος τον θαύμαζαν. Αυτά που ζούσαν σε μια ξύλινη περίεργη θήκη επάνω στον πάγκο της κουζίνας . Και πιο πολύ, το μαχαίρι του chef που ήταν σοφό και ήξερε πολλές ιστορίες. Όταν βρισκόντουσαν στο πλυντηριο των πιάτων τα έλεγαν . Είχαν γίνει φίλοι.

Το θαύμαζε το μαχαίρι του σεφ και είχε μάθει πολλά απ’αυτόν. Αλλά και το μαχαίρι του σεφ θαύμαζε το μικρό μαχαιράκι .
Να την προσεχείς την λεπίδα σου του έλεγε μερικές φορές, άλλο το μικρό μαχαιράκι δεν τον άκουγε

Και το μικρό μαχαίρι, έκοβε και έκοβε και όλοι έλεγαν «Τι κοφτερό μαχαίρι !!!». Και το μαχαίρι έκοβε όλο και περισσότερο. Μα, μετά από καιρό, ήταν λίγο πιο δύσκολο να κόψει, και όσο περνούσε ο καιρός χρειαζόταν όλο και μεγαλύτερη προσπάθεια . Και εκείνος προσπαθούσε σκληρά και πιο σκληρά για να κόβει και να κόβει και να κόβει

Τα άλλα μαχαίρια ta και κουτάλια και πιρούνια στο συρτάρι του έλεγαν "Η λεπίδα σου είναι εξουθενωμένη. Πρέπει να ξεκουραστείς για λίγο ", αλλά το μαχαίρι σκεφτόταν την οικογένεια. Δεν θα μπορούσε να τους αφήσει έτσι . Δεν θέλω να τους απογοητεύσω, σκέφτηκε και προσπαθούσε όλο και πιο σκληρά για να κόβει και να κόβει και να κόβει

Μέχρι την ημέρα που η λεπίδα δεν μπορούσε να κόψει σχεδόν τίποτα. Ούτε ένα κομμάτι άφρατο κέικ

Δεν μπορώ να κόψω πια , είπε στην γυναίκα, αλλά εκείνη δεν τον άκουγε και συνέχιζε να κόβει.
Και ο άντρας της όταν εφτιαχνε κατι καλώδια, ούτε εκείνος τον άκουγε όταν του φώναζε «δεν μπορώ να κόψω άλλο» και συνέχιζε να κόβει

Εκείνο το βράδυ , στο συρτάρι της κουζίνας, αποτραβηχτηκε σε μια γωνιά και έκλαιγε για την λεπίδα του. «Δεν είμαι πια ένα κοφτερό μαχαίρι, είπε.. Οι άνθρωποι θα πάψουν να με αγαπούν Δεν έχω τίποτα να προσφέρω πια . Και άρχισε να κλαίει, και να κλαίει και να κλαίει. .
Ντρεπόταν που δεν ήταν κοφτερό πια. Μα πιο πολύ στεναχωριόταν που δεν θα μπορούσε να είναι φίλος με το μαχαίρι του σεφ. Δεν θα με αγαπά τώρα, σκέφτηκε. Κι ας ήθελε την παρέα του, τώρα προσπαθούσε να τον αποφύγει.

Όμως βρεθήκαν ξανά στο πλυντήριο πιάτων.
- που είσαι ? Χάθηκες του είπε.
- Δεν έτυχε να βρεθούμε του απάντησε και προσπάθησε να φύγει μακριά του για να μην δει την λαβωμένη λεπίδα του.
- Είσαι καλά ? τον ρώτησε.
Δίστασε για λίγο, δεν ήθελε να μάθει το μυστικό του, αλλά εκείνος τον κοίταξε στοργικά. Μάλλον, έχει καταλάβει σκέφτηκε και αποφάσισε να του μιλήσει.

- προσπάθησες να τροχίσεις την λεπίδα σου στην πέτρα, τον ρώτησε
- Οχι σε ποια πέτρα ?
- Υπάρχει μια πέτρα στο συρτάρι πάνω από το δικό σου. Ρώτησε την. Ίσως μπορεί να σε βοηθήσει.

Έτσι λοιπόν , το μαχαιράκι, το ίδιο κιόλας βράδυ, όταν όλοι κοιμόντουσαν, βρήκε από την θήκη με τα μαχαιροπήρουνα, τρύπωσε στο κενό ανάμεσα στα συρτάρια και σκαρφάλωσε στον επάνω όροφο, να βρει την πέτρα.

Μπορείς να με βοηθήσεις, την ρώτησε.
Η πέτρα, τον περιεργάστηκε για λίγο και μετά του είπε
«μμμ, δύσκολη περίπτωση. Θα κάνω ότι μπορώ αλλά μην περιμένεις και πολλά. Έλα διπλά μου και άρχισε να ακονίζεις την λεπίδα σου επάνω μου.

Και το μαχαιράκι έπιασε δουλειά. Έτριβε και έτριβε. Και για τρεις ημέρες έτριβε και έτριβε και έτριβε την λεπίδα του πάνω στην πέτρα.
Θα τα πούμε αύριο , της είπε, όταν πια είχε ξημερώσει και είχε κουραστεί.
Καλυτέρα όχι, του λέει η πέτρα. Δεν μπορώ να σε βοηθήσω περισσότερο.

-Πήγες στην πέτρα , τον ρώτησε το μαχαίρι του σεφ, την επόμενη μέρα όταν τον συνάντησε στον πάγκο της κουζίνας
- Ναι πήγα. Κόβω λίγο καλύτερα αλλά δεν θα ξαναγίνω όπως πριν. Μου ειπα να μην ξαναπαω. Είναι μάταιο.
- Πως νιώθεις, τον ρώτησε με ζεστή φωνή.

Το μικρό μαχαιράκι βούρκωσε και άρχισε να κλαίει.
- Ξέρεις, του λέει εκείνος, όταν δυσκολεύομαι να κόψω κάτι ψάχνω να βρω ένα σημείο που έχει λιγότερη αντίσταση.
- Δηλαδή, τον ρωτά το μαχαιράκι

Αλλά δεν πρόλαβε να ακούσει την απάντηση γιατί η γυναίκα τον πήρε και τον έκλεισε μέσα στην θήκη με τα μαχαιροπήρουνα.

Το απόγευμα, άλειψε μερεντα για να φάνε τα παιδιά. Είχαν καθίσει γύρω από το τραπέζι της κουζίνας να κάνουν τα μαθήματα του. Το μεγαλύτερο αγόρι είχε μια εργασία . Να φτιάξει από κάτι άχρηστο κάτι άλλο χρήσιμο. «Γιατί δεν φτιάχνεις ένα χαρτοκόπτη» , του είπε η μαμά του που ξεφύλλιζε ένα βιβλίο με ιδέες.

Το μαχαίρι το άκουσε αυτό. Είχε ανοίξει στο παρελθόν κάποιους φακέλους που είχαν φτάσει στο σπίτι. Αυτό θα μπορούσε να το κάνω, σκέφτηκε. Ίσως αν γίνω χαρτοκόπτης θα ξαναγίνω χρήσιμος και ζωντανός.

Έτσι σύρθηκε μέχρι την άκρη του πάγκου. Θα πέσω κάτω θα κάνω θόρυβο και έτσι θα με δουν και θα με πάρουν.

Βλέπει όμως το απέραντο κενό και κάνει πίσω.

- Πήδα, του λέει το μαχαίρι του σεφ που τον έβλεπε από μακριά και είχε καταλάβει το σχέδιο του.
- Δεν μπορώ, φοβάμαι
- Μπορείς του λέει εκείνος
- Μα είναι ψηλά, θα σπάσω, φοβάμαι .Κι αν σπάσω θα με πετάξουν στα σκουπίδια.
- Είμαι σίγουρος ότι θα τα καταφέρεις. Ίσως να μην το έχεις καταλάβει ως τώρα , αλλά δεν σε βοηθούσε μονό η κοφτερή σου λεπίδα για να κόβεις , ήταν και η δύναμη σου. Μπορείς να το κανείς

Το μικρό μαχαιράκι, κοιτάει μια το μαχαίρι του σεφ και μια το κενό . Μετά , παίρνει μια βαθιά ανάσα και πηδάει.

Κάποτε , στο συρτάρι με τα μαχαιροπήρουνα, ζούσε ένα μικρό μαχαιράκι με μια κοφτερή λεπίδα που μετά δεν ήταν κοφτερή. Τώρα πια δεν μένει εκεί. Μετακόμισε. Εκεί επάνω. Στο πάγκο της κουζίνας . Μέσα σε μια θήκη με στυλό και μολύβια, δίπλα στο τηλέφωνο και σ’ένα κύβο με πολύχρωμα χαρτάκια. Χαρτοκόπτη, τον φωνάζουν όλοι τώρα και εκείνος είναι χαρούμενος και ευτυχισμένος στο καινούργιο του σπίτι.