Μεσα στην φωτια

Ξέρεις τι θα ‘ήθελα τώρα ? Να μπορούσαμε να πάμε κάπου ήσυχα να φτιάξουμε την μικρή μας κατασκήνωση. Χρειάζομαι ξεκούραση. Ενα έρημο νησί η μια απόμερη παραλία θα ήταν ότι επιθυμώ περισσότερο αυτές τις ημέρες και η δική σου παρέα ιδανική.
Ξαπλώνω στο καναπέ μου , κλείνω τα μάτια και προσπαθώ να ξεκουράσω κορμί και μυαλό. Ότι προλάβω και για σήμερα. Και εκεί που κατάφερα να διώξω για λίγο τις σκέψεις για τι έκανα και τι δεν πρόλαβα να κάνω σήμερα και τι με περιμένει αύριο, εκεί που όλα ησύχασαν για λίγο στο μυαλό μου , νιώθω τα πόδια μου να βρέχονται. Πετάγομαι και ανοίγω τα μάτια μου.

Τρόμαξες ? μου είπες. Σήκωσε κύμα αλλά δεν ήθελα να σε ξυπνήσω. Χρειάζεσαι ύπνο. Ναι έγνεψα. Έχουμε κάνει πολλές φορές αυτή την συζήτηση. Έχεις δίκιο σου λέω πάντα, αλλά δεν μπορώ να το κάνω ακόμα. Έχω πολλές εκκρεμότητες ακόμα. Δεν μπορώ να φύγω .μέχρι που κατέρρευσα από την κούραση και έφυγα. Αντέχω ακόμα σου έλεγα. Τελικά δεν άντεξα.

Πως πήγε το ψάρεμα ? σε ρώτησα. Φρόντισα και σήμερα για την επιβίωση μας . Ορίστε η απόδειξη, μου λες και μου δείχνεις ένα μεγάλο ψάρι. Χαμογελάω και δεν σου λέω ότι το ψάρι δεν είναι η μόνη τροφή που μου προσφέρεις. Καλός ψαράς και καλός κιθαρίστας σου λέω αντί γι’ αυτό. Απόλαυσα την χθεσινή σου συναυλία.
Αν μαγειρέψεις ίσως ακούσεις και σήμερα μουσική. Δεσμεύομαι σου λέω. Εγώ το λέω, εγώ που ένα χρόνο πριν δεν ήθελα καν να ακούσω αυτή την λέξη. Μ’ έπνιγε αυτή η λέξη. Ακόμα με πνίγει αλλά όχι πάντα και όχι με όλους. Πως κατάφερες να τρυπώσεις μέσα από τα τείχη ακόμα αναρωτιέμαι. Αλλα αντι γι’αυτό σου ειπα
Είσαι τυχερός που έχεις την μουσική, που μπορείς να εκφράσεις την ανάγκη σου για δημιουργία. Χαμογελάς πονηρά. Ξέρεις τι σκέψεις έκανα και ξέρεις ότι αλλάζω θέμα. Ξέρω και τι θα μου έλεγες αν άκουγες τις σκέψεις μου και ξέρω τι θα μου πεις για την δική μου κιθάρα που ψάχνω ακόμα να βρω αλλά δεν στο λέω. Χαμογελάω και εγώ

Ωραία έψησες το ψάρι. Το εισιτήριο για την συναυλία είναι δικό σου. Όταν δεσμεύομαι, δεσμεύομαι, απαντώ γελώντας. Όταν δεσμεύομαι δεσμεύομαι και αυτό με δυσκολεύει σκέφτομαι. Δεν στο λέω. Το ξέρεις ήδη.

Σκοτείνιασε. Το μόνο φως που έχουμε είναι το φεγγάρι και η φωτιά μας. Μ αρέσει να βλέπω το φεγγάρι. Το είχα ξεχάσει και μου το θύμησες. Άραγε πως το ήξερες. Μιλάω με το φεγγάρι .Εσύ και η κιθάρα σου κάνουν ησυχία. Χαζεύω την φωτιά. Ακόμα ησυχία κανείς. Σε κοιτώ χωρίς να σου πω κάτι και εσύ μου απαντάς. «αν θέλεις μιλήσεις , είμαι εδώ»
Φοβάται ο φοίνικας, σε ρωτώ. Όταν ανάβει την φωτιά που μέσα της θα πέσει και θα καεί φοβάται ? Και όταν καίγετε , πριν γίνει στάχτη ,φοβάται ?
Δεν ξέρω, απαντάς. Μάλλον ναι. Αλλά σίγουρα ξέρει ότι για να ξαναγυρίσει νέος και δυνατός πρέπει να πεθάνει πρώτα. Γεννιέται πεθαίνει και από τις στάχτες του αναγεννάτε . Ο ίδιος κύκλος ξανά και ξανά. Ζωή θάνατος αναγέννηση.
Ναι , αυτό κάνει ο φοίνικας. Όχι αυτό κάνει, αυτό είναι, μου λες.
Ναι αυτό είναι . Σε λίγες ημέρες το φεγγάρι θα αδειάσει, σκέφτομαι φωναχτά
Και μετά θα αρχίσει να γεμίζει ξανά, συμπληρώνεις
Ησυχία και πάλι. Χωρίς να το καταλάβω έχω ζωγραφίσει μια σπείρα στην άμμο. Μια σπείρα είναι τα ίχνη που αφήνουμε περπατώντας. Εκεί που πάει να κλείσει ένας κύκλος ανοίγει ένας άλλος . Ανοίγει η σπείρα, ανοίγουμε και εμείς
Βγάζεις την κιθάρα από την θήκη της και αρχίζεις να παίζεις.
Κτυπάει το κινητό και ξυπνάω. Πετάγομαι και ανοίγω τα μάτια μου. Δεν το πρόλαβα. Ρίχνω μια ματιά στην οθόνη του υπολογιστή. Από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού ένα mail έφτασε. Με ρωτάς τι κάνω.
Φοβάται ο φοίνικας, σου γράφω. Όταν ανάβει την φωτιά που μέσα της θα πέσει και θα καεί φοβάται ? Και όταν καίγετε , πριν γίνει στάχτη ,φοβάται ? και πατάω «αποστολή».